Першае правіла мастака — нікому не казаць, што ты мастак
Блогасфера
Левія — псеўданім беларускай ілюстратаркі, у якой 23 тысячы падпісчыкаў у інстаграме і 72 тысячы — на ютубе. Мы дамовіліся, што не раскрыем сапраўднае імя мастачкі. Але падзелімся яе марамі і думкамі. Гаворым пра працу, блогерства, а яшчэ пра коміксы, серыялы і выставы.
Пра пачатак шляху
Сустракаемся ў кавярні на Нямізе. Я рыхтуюся задаць першае пытанне, і да нас нечакана звяртаецца жанчына сталага ўзросту, просіць даць некалькі рублёў на ежу. Не разваюжаючы, Левія адразу пацягнулася паглядзець, ці ёсць у яе якая-небудзь дробязь. Праз пару хвілін жанчына піла цёплую гарбату. А мы пачалі гутарыць.
— У гэтым годзе ты скончыла мастацкі каледж па напрамку «дызайн». Як прыйшло разуменне, што маляванне — тое, чым хочаш займацца?
— Я малявала з дзяцінства: на мурах, у нататніках, усюды! Калі прыйшоў час паступаць, зразумела: буду рэалізоўвацца ў творчай сферы. Дызайн — даволі перспектыўны напрамак, таму абрала яго. У маім выпадку супалі і інтарэсы, і запатрабаванасць прафесіі.
— Як бацькі паставіліся да твайго выбару?
— Маці падтрымала, а тата скептычна на ўсё глядзеў. Думаў, буду сядзець дзе-небудзь каля метро і прадаваць карціны. Ён хацеў, каб я абрала больш практычную прафесію юрыста. Але калі працаўладкавалася па спецыяльнасці, усё стала на свае месцы.
— Мастаку трэба атрымліваць прафесійную адукацыю?
— Са мной могуць не пагадзіцца, але лічу, што трэба. У каледжы як нідзе атрымліваеш шмат практыкі і досведу. Вялікая колькасць водгукаў ад выкладчыкаў і вучняў дапамагае знайсці сябе, свой стыль. Хачу атрымаць вышэйшую адукацыю ў ілюстрацыі. А пакуль хаджу на курсы і да рэпетытара.
Пра блогерства
Дзяўчына завяла ютуб-канал два гады таму. Многія відэа навучальныя, але ёсць і прысвечаныя асаблівасцям работы ілюстратара і цяжкасцям прафесіі. Цікава, што на канале ёсць зваротная сувязь: падпісчыкі таксама дзеляцца складанасцямі і перажываннямі. У асобнай рубрыцы мастачка зачытвае гісторыі людзей і па магчымасці дае парады («Значыць, давяраюць, раз дзеляцца патаемным», — падумаў аўтар).
— У апошнім відэа на YouTube «Гісторыі падпісчыкаў» ты расказвала пра дзяўчынку Сашу, якую прымушалі маляваць школьныя сценгазеты. А цябе прымушалі ў школе маляваць?
— Першае правіла мастака — нікому не казаць, што ты мастак. Я таксама рабіла сценгазеты. Гэта займала шмат часу. А калі перайшла ў іншую школу, ужо пра свае здольнасці прамаўчала (смяецца — заўв. аўтара).
— Калі Левія пакліча падпісчыкаў на сходку?
— Ужо клікала, я запрасіла іх на выставу мастачкі. У мяне мала падпісчыкаў з Беларусі, таму прыйшло толькі 6 дзяўчынак. Палова пасаромелася падысці, напісалі, што бачылі мяне, а з дзвюма мы міла пагутарылі. Сярод падпісчыкаў ёсць рабяты, з якімі мы ў добрых стасунках: можам сустрэцца на выставах, на агульных праектах. Але нічога большага. Напэўна, гэта праз маю асаблівасць. Я рэдка пішу людзям першая, хоць цёпла да іх стаўлюся.
Пра працу ілюстратарам
Левія і некалькі яе знаёмых імкнуцца зрабіць кам’юніці мастакоў дабрэйшым. Ім хочацца, каб творцы дзяліліся досведам, а не канкурыравалі адзін з адным. Мастачка часта сустракалася з зайздрасцю, асабліва ў пачаткоўцаў. Яны, кажа Левія, могуць спрабаваць скрасці працы. Часам яшчэ і зарабляюць на чужой творчасці. У прафесіяналаў таксама такое сустракаецца, ідэі крадуць.
Працяг чытайце на старонках лістападаўскага нумара!
Міхась Мурза
Стань чытачом або аўтарам часопіса!
Падпісныя індэксы «Бярозкі»:
74822 — індывідуальны
74888 — індывідуальны льготны для членаў БРПА
748222 — ведамасны
74879 — ведамасны льготны для ўстаноў адукацыі і культуры