Тут лёгка згубіцца, але яно таго варта
Кожны наступны крок прыносіў боль, падобны да таго, калі твае ногі пераўтвараюцца ў вату, розум абыякавы да ўсяго, а думкі лётаюць вакол адной мэты — легчы, заваліцца спаць і больш аніколі не прачынацца.
Да найбліжэйшай цвёрдай зямлі яшчэ каля пяці кіламетраў, але на дрыгве крок за чатыры лічыцца — нават будучы падрыхтаваным паходнікам, мне было цяжка. Ужо больш за чатыры гадзіны наша група імкнецца прайсці балота Мох, але да гарызонта тысячы і тысячы маленькіх засохлых дрэваў і купін — выратавальны гушчар з’явіцца няхутка.
Чамусьці чартоўская стомленасць і смага не «скінулі» мой язык дзесьці па дарозе, а наадварот матывавалі пакрыху размаўляць. У гутарцы час ішоў хутчэй, таму я спытаў:
— Насця, чаму ты згаджаешся на такія авантуры?
Цягавітая дзяўчына з 15-кілаграмовым заплечнікам з упартасцю драпежніка выцягвала свой бот, які засмоктвала дрыгва:
— Разумееш, толькі тут я адчуваю сапраўдную свабоду. Усе твае праблемы з працай і нявыкананымі дэдлайнамі, сябрамі і каханнем, грашыма і пытаннем дзе іх узяць знікаюць. У цябе толькі адна мэта — выжыць! Ты паглядзі: мы адны сярод бясконцасці прыродных ландшафтаў. Калі мы тут звіхнём нагу або сутыкнёмся з ваўком ці кабаном — нас ніхто не выратуе. Да жыцця пачынаеш прасцей ставіцца, калі разумееш сапраўдную каштоўнасць тых побытавых праблем, якія нас атачаюць.
Канешне, Насця крыху перабольшвала: жывёлы намагаюцца не сутыкацца з чалавекам. Але ў астатнім яна мела рацыю. І толькі я асэнсаваў прамоўленыя словы — бац! Я праваліўся па грудкі. Адчуваю, як вада хутка набіраецца ў мае боты, штаны і закранае куртку. Хацеў прасіць дапамогі і ўжо цягнуў руку, каб сябры мяне выцягнулі, але Насця, дасведчаны паходнік, забараніла — сказала, што іншых за сабой пацягну. Таму я застаўся паступова тануць, а ўся група пайшла далей…
…Жартую! Мне кінулі даўгую і моцную галіну, якую я абхапіў на ўсю даўжыню сваіх рук і паклаў перад сабой. Мне патлумачылі, што трэба легчы на жывот і паступова разгойдвацца туды-сюды. Так паступова я змог цалкам выпаўзці з прыроднай пасткі і наш паход працягнуўся.
— Мой знаёмы таксама хацеў з намі, але ён спужаўся, што ягоны скаліёз і хворая спіна будуць перашкодай, — падзяліўся я з групайпадчас перапынку.
— А тут усе з нейкімі прышпіламі! — пажартаваў наш кіраўнік Андрэй. — У каго спіна, у каго плоскаступнёвасць, каму супрацьлегла займацца актыўнымі нагрузкамі і гэтак далей…
— І няўжо з такімі праблемамі людзі ўсё адно ходзяць у паходы? — не паверыў я.
— Так. Бо занадта звыкліся крочыць з заплечнікам, адкрываць новы для сябе свет, — сур’ёзна адказаў Андрэй.
Як пазней высветлілася, ён казаў праўду. Прынамсі, у большасці групы былі нейкія праблемы са здароўем. Невялікія, не надта сур’ёзныя, аднак былі. Я сустракаў людзей, якія насуперак парадам дактароў працягвалі спарынгавацца на дыване па дзюдо ці граць на сцэне складаныя драматычныя ролі або працаваць 12-ці гадзінныя змены на заводах.
На маё зразумелае пытанне «Навошта?» яны ўпэўнена і нават крыху са здзіўленнем адказвалі: «А па-іншаму я не магу!» І па-свойму мелі рацыю. Так і «мае» паходнікі не маглі па-іншаму. Кожныя некалькі месяцаў абавязкова збіраліся ў доўгі, складаны, марудны шлях.
Я, дарэчы, знайшоў свой адказ на пытанне «Якая мне карысць у такіх іспытах?». Пасля нават самага неверагоднага і невыноснага дня наступае час усталёўваць намёты, распальваць вогнішча, чысціць бульбу і ставіць варыцца макароны з мясам. Вось у такія хвіліны адпачынку, калі заспявае старая драўляная гітара, якую беражліва, па чарзе, цягнулі на сябе хлопцы, калі ты кладзешся на турыстычны дыванок вакол вогнішча, калі прамяні крывава-чырвонага сонейка кранаюцца тваіх шчок, а камары цябе не чапляюць, бо ты схаваны пад клубам дыму, пачынаецца казка.
Усе турботы знікаюць, вы спяваеце песні, расказваеце цікавыя гісторыі, абмяркоўваеце і смеяцеся з сённяшніх выпрабаванняў — пануе ўнікальная сяброўская атмасфера, якую анідзе аніяк нельга адчуць, акрамя як тут. Бо вы ўсе заплацілі сваім потам і стомленасцю, каб тут, пасярод глухога лесу стаць часткай старажытнай, як сам свет, прыроды. Ты адчуваеш сябе звышчалавекам, бо ў такіх месцах былі нешматлікія.
Заплюшчваюцца вочкі, ты дзякуеш усім за добра праведзены вечар, пляцешся да свайго намёта, захутваешся ў спальны мяшок і засынаеш пад гукі лесу: рып стагадовых сосен, рэдкія крыкі начнога кажана і аддалены бег рачулкі. Ты ведаеш — заўтра новы дзень, які падорыць новыя, непаўторныя эмоцыі і хваляванні. Трэба прайсці не адну тысячу крокаў, але ты гатовы. Бо па-іншаму ўжо не можаш.
Міхась МУРЗА,
фатаграфіі аўтара
Стань чытачом або аўтарам часопіса!
Падпісныя індэксы «Бярозкі»
74822 — індывідуальны
74888 — індывідуальны льготны для членаў БРПА